 Majuskuła i minuskuła litery | |
| Informacje podstawowe | |
| Majuskuła |
Ć |
|---|---|
| Minuskuła |
ć |
| Podstawowy alfabet | |
| Pochodzenie | |
| Oparty na grafemie | |
| Znak diakrytyczny | |
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |
C z kreską (majuskuła: Ć; minuskuła: ć) – litera diakrytyzowana alfabetu łacińskiego powstała od litery c posiadająca akcent ostry; piąta litera alfabetu polskiego.
Graf pojawił się po raz pierwszy w alfabecie polskim. W języku serbsko-chorwackim ć pojawiło się jako zapożyczenie z alfabetu polskiego w XIX wieku.
Litera występuje w języku polskim, dolnołużyckim, górnołużyckim, saanicz, etnolekcie wilamowskim oraz przy zapisie łacinką serbsko-chorwackiego i białoruskiego[1].
W języku polskim najczęściej oznacza spółgłoskę zwarto-szczelinową dziąsłowo-podniebienną bezdźwięczną (IPA: [t͡ɕ]), np. w słowie „pięć” (IPA: [pʲjeɲt͡ɕ]) oraz „cień” (IPA: [t͡ɕeɲ]).
W łacince białoruskiej oznacza dźwięk [ʦʲ]. Litera odpowiada digrafu cyrylicznemu Ць[2].
W etnolekcie wilamowskim oznacza dźwięk [t͡ʃ].
W języku serbsko-chorwackim ć występuje w zapisie łacińskim oraz jest wymawiane jest jako /ʨ/, np. w słowie „kuća” (IPA: [kuʨa]) oznaczającym dom.
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.
