Ten artykuł od 2017-09 wymaga zweryfikowania podanych informacji. |
Ł (eł, przekreślone L, L z kreską ukośną[1]) – szesnasta litera polskiego alfabetu. Występuje także w kilku alfabetach języków słowiańskich (w kaszubskim, dolnołużyckim, górnołużyckim oraz w łacinkach białoruskiej i ukraińskiej), a także w języku weneckim, wilamowskim i języku Nawahów. Oznacza spółgłoskę [ɫ] lub [w] w językach słowiańskich i [ɬ] w językach indiańskich.
Pierwsze rozróżnienie ortograficzne l i ł pojawiło się w traktacie Jakuba Parkoszowica z roku 1440: dla „l” zaproponował literę przypominającą dla ł literę l z kreską biegnącą ku górze, w lewo[potrzebny przypis]. Obecną ortografię wprowadził Stanisław Zaborowski w wydanej w Krakowie w latach 1514–1515 książce „Orthographia seu modus recte scribendi et legendi Polonicum idioma quam utilissimus”. Uważany jest także za ojca litery ż.
W unikodzie litera Ł ma następujące kodowanie:
W ISO 8859 Ł jest włączona w systemy kodowania Latin-2, Latin-7 (Baltic Rim) oraz Latin-10 (South-Eastern European).
W TeXu Ł zapisuje się następująco:
Rozpowszechniona obecnie wymowa Ł to Ł wałczące[potrzebny przypis], wymawiane jak U w takich wyrazach jak „auto”. Zanika wymowa przedwojenna Ł kresowego, scenicznego.
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.