W 1953 r. podniesiony do rangi wydziału otrzymał nazwę Agaf ha-Modi’in (tł. skrzydło wywiadowcze). Aman nie jest powszechnie znany jak Mosad, lecz to jedna z trzech służb specjalnych Państwa Izrael obok Szin Bet. Zatrudnia około 7 tys. pracowników wojskowych i cywilnych. Jego wkład w sukcesy wywiadowcze państwa żydowskiego jest bardzo ważny i znaczny.
Wywiadowcza organizacja sił zbrojnych dysponuje nowoczesnym wyposażeniem, np. skomplikowanymi urządzeniami podsłuchowymi, satelitami rozpoznawczymi i rozmaitą techniką wywiadowczą w tym maskowaną.
Dwóch z najskuteczniejszych obecnie publicznie znanych wywiadowców Izraela Eli Cohen i Wolfgang Lotz, choć swoje sukcesy odnieśli pracując dla Mosad, zostali pozyskani i wyszkoleni przez Aman (inne źródła podają, że Eli Cohen został pozyskany przez Mosad).
Początkowo w strukturze organizacyjnej występowały m.in. następujące piony:
Departament Zbierania Danych – zdobywanie informacji wywiadowczych
Wydział Polityczny – organizowanie wywiadu agenturalnego, podlegała mu także tzw. Jednostka 131 zajmująca się prowadzeniem tzw. tajnych, długofalowych operacji w państwach arabskich, przygotowywanie żołnierzy wywiadu nielegalnego.
Departament ds. Wrogiej Działalności Terrorystycznej (Mador Faha) – infiltracja środowisk palestyńskich
Wydział Libański
Departament Bezpieczeństwa Polowego – kontrwywiadowcze zabezpieczenie Armii Obrony Izraela, osób i obiektów wojskowych, oraz ochrona informacji niejawnych związanych z obroną państwa
Wydział Cenzury Wojskowej – kontrola informacji w środkach masowego przekazu
Departament Informacyjno-Analityczny – gromadzenie danych wywiadowczych i opracowywanie informacji zbiorczych
Wielu oficerów Aman wywodziło się z OSS i SIS oraz służyło w SOE, operując na tyłach wroga w Afryce Północnej i innych rejonach objętych okupacją państw Osi.
Początki Aman nie były zbyt pomyślne. Trzech z czterech pierwszych szefów zostało zdymisjonowanych za skandale, które jeden po drugim głośno wybuchały w nowo utworzonej strukturze.
Pierwszy szef Aman Isser Be’eri zdymisjonowany został w 1949 po tym, jak skazał na śmierć Me’ira Toubiansky’ego, żyda podejrzanego o szpiegostwo dla Brytyjczyków.
W 1955 ze stanowiska szefa Amanu musiał zrezygnować płk Binjamin Gibli – powodem jego dymisji była nieudana akcja sabotażowa w Egipcie.
Jego następca, generał Jehoszafat Harkabi, został zdymisjonowany w 1959 za złą mobilizacjęrezerwy, co rzutowało na bezpieczeństwo Państwa Izrael.
↑In possible signal to Iran, Haliva appointed head of IDF intelligence [online], The Jerusalem Post | JPost.com [dostęp 2023-02-01](ang.).
Bibliografia
Normam Polmar, Thomas B. Allen, Księga szpiegów. Encyklopedia, Wyd. Magnum, Warszawa 2000, s. 702. ISBN 83-85852-27-1 (hasło „Aman” na s. 18–19)
Samuel M. Katz, Aman. Wywiad wojskowy Izraela, Wyd. Bellona, Oficyna Wydawnicza „Rytm”, Warszawa 1999, s. 391. Seria: Kulisy Wywiadu i Kontrwywiadu, ISBN 83-87893-30-7, ISBN 83-11-09013-0.
GordonG.ThomasGordonG., Szpiedzy Gideona. Tajna historia Mossadu, ZofiaZ.Kunert (tłum.), Warszawa: Wyd. Magnum, 2000, s. 364, ISBN 83-85852-51-4, OCLC 177322412.
Guido Knopp, Elita szpiegów, Dom Wydawniczy Bellona, Warszawa 2004, s. 216. Seria: Kulisy Wywiadu i Kontrwywiadu, ISBN 83-11-09826-3.