Hiacynt (Hyacinthus L.) – rodzaj roślin z rodziny szparagowatych. W zależności od ujęcia systematycznego należy tu jeden lub trzy gatunki. Gatunkiem typowym jest hiacynt wschodni (Hyacinthus orientalis L.)[4], występujący na obszarze od Turcji po Palestynę. Gatunek ten został szeroko rozpowszechniony jako roślina ogrodowa. Ozdobny jest z powodu efektownych kwiatostanów rozwijających się w kwietniu i maju[5]. Uprawiany jest także w Polsce[6].
Głąbik wysokości 20–30 cm wyrastający z cebuli o różnobarwnej łusce okrywającej w zależności od odmiany (od białej, poprzez kremowe, żółte do ciemnopurpurowofioletowych).
Zebrane w grona, czerwone, różowe, pomarańczowe, łososiowe, żółte, fioletowe, białe, niebieskie. Liczba dzwonkowatych kwiatów w gronie zależy między innymi od wielkości cebuli. Duże cebule mogą wyprodukować 16-20 kwiatów. Hiacynty mają charakterystyczny, upajający zapach, który był czynnikiem determinującym sukces tego rodzaju w uprawach ogrodowych i uprawie we wnętrzach. Zapach ten często jest opisywany jako mocny i ciężki.
Systematyka
Pozycja systematyczna rodzaju według APweb (aktualizowany system APG IV z 2016)
Rodzaj z podrodziny Scilloideae Burnett (plemię Hyacintheae podplemię Hyacinthinae[7]) z rodziny szparagowatych w obrębie szparagowców. We wcześniejszej wersji systemu (APG II z 2003) zaliczany wraz z obecną podrodziną Scilloideae do rodziny hiacyntowatych[2].
Hiacynty mogą być uprawiane w tym samym miejscu 3–4 lata. Zalecane jednak jest, wykopywanie hiacyntów na początku lata i sadzenie ich jesienią w inne miejsce by uchronić je przed chorobami grzybowymi i bakteryjnymi. Cebule sadzi się na trzykrotną głębokość ich rozmiaru. Rozstawa sadzenia zależy od rozmiarów cebul. Hiacynty preferują lekkie, żyzne podłoże o obojętnym odczynie. Stanowisko może być lekko zacienione, jednak zaleca się miejsca nasłonecznione, osłonięte od wiatrów. W okresie zimowym cebule warto okryć, bowiem hiacynty są wrażliwe na niskie temperatury. W okresie wiosennym, po rozpoczęciu wzrostu stosuje się nawożenie saletrą amonową, by po 2–3 tygodniach zacząć nawożenie wieloskładnikową mieszanką. Podczas suchej wiosny rośliny trzeba nawadniać[5].
Przypisy
↑Michael A.M.A.RuggieroMichael A.M.A. i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2020-02-20](ang.).
↑C. Linnaeus: Species plantarum: exhibentes plantas rite cognitas, ad genera relatas, cum differentiis specificis, nominibus trivialibus, synonymis selectis, locis natalibus, secundum systema sexuale digestas. T. 1. Holmiae: Impensis Laurentii Salvii, 1753, s. 316. (łac.).
↑ZbigniewZ.MirekZbigniewZ. i inni, Vascular plants of Poland. An annotated checklist, Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2020, s. 100, ISBN 978-83-62975-45-7.
↑Genus: Hyacinthus. [w:] Germplasm Resources Information Network (GRIN) [on-line]. United States Department of Agriculture. [dostęp 2010-10-15]. (ang.).
↑Crescent Bloom: Systematyka rodzaju Hiacinthus. The Compleat Botanica. [dostęp 2009-02-05]. (ang.).
↑Hyacinthus Tourn. ex L.. [w:] Plants of the World online [on-line]. Royal Botanic Gardens, Kew. [dostęp 2022-09-03].