Data urodzenia |
774 |
---|---|
Data śmierci |
835 |
Kūkai (jap. 空海 Kūkai; ur. 774, zm. 835) – japoński mnich, uczony, poeta i artysta, założyciel buddyjskiej sekty shingon (Shingon-shū; Sekta Prawdziwego Słowa). Znany jest również pod pośmiertnym imieniem Kōbō-Daishi (jap. 弘法大師 wielki mistrz rozpowszechniający nauki buddyjskie), nadanym mu przez dwór cesarski w 921 roku.
W 804 roku Kūkai wyruszył do Chin, gdzie pobierał nauki u Huiguo (746–805), nauczyciela buddyzmu ezoterycznego, który z kolei był bezpośrednim uczniem indyjskiego mistrza. Podczas swojego pobytu w Państwie Środka poznał także chińską kaligrafię i poezję, ucząc się u najlepszych ówczesnych mistrzów. Do Japonii Kūkai powrócił w 806 roku.
W 816 roku otrzymał z nadania cesarza Saga ziemię na górze Kōya, gdzie założył jeden z dwóch ośrodków szkoły shingon.
Kūkai zasłynął jako kaligraf i twórca sylabariusza japońskiego kana służącego do zapisu elementów fonetycznych języka japońskiego (obok chińskich znaków). Był prekursorem męskiej miłości – shudō. Był również rzeźbiarzem, architektem, a nawet inżynierem (w 822 roku kierował, na polecenie dworu cesarskiego, budową zbiornika irygacyjnego).
Poświęcony jest mu poemat Iroha.
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.