W sytuacjach, kiedy liczby całkowite lub jakiekolwiek inne dane zapisywane są przy użyciu wielu (przynajmniej dwóch) bajtów, nie istnieje jeden unikatowy sposób uporządkowania tych bajtów w pamięci lub w czasie transmisji przez dowolne medium i musi być użyta jedna z wielu konwencji ustalająca kolejność bajtów (ang. byte order lub endianness). Jest to analogiczne do zapisu pozycyjnego liczb lub kierunku pisma w różnych językach – ze strony lewej na prawą albo z prawej na lewą.
Big endian[1] (spotykane także grubokońcowość[2]) to forma zapisu danych, w której najbardziej znaczący bajt (zwany też górnym bajtem, z ang. high-order byte) umieszczony jest jako pierwszy[1].
Procesory, które używają formy big endian, to między innymi HP Intel Itanium, SPARC, Motorola 68000[3], PowerPC 970, IBM System/360, Siemens SIMATIC S7.
Jest ona analogiczna do używanego na co dzień przez ludzi sposobu zapisu liczb.
Procesor zapisujący 32-bitowe wartości w pamięci, przykładowo 0x4A3B2C1D pod adresem 100, umieszcza dane, zajmując adresy od 100 do 103 w następującej kolejności:
100 | 101 | 102 | 103 | ||
... | 4A | 3B | 2C | 1D | ... |
Przykładowe formaty plików, które zawierają dane w formacie big-endian[4]:
Little endian[1] (spotykane także cienkokońcowość[2]) to forma zapisu danych, w której najmniej znaczący bajt (zwany też dolnym bajtem, z ang. low-order byte) umieszczony jest jako pierwszy[1]. Procesory, które używają formy little endian, to między innymi wszystkie z rodziny x86, DEC VAX.
Jest ona odwrotna do używanego na co dzień sposobu zapisu liczb.
Procesor zapisujący 32-bitowe wartości w pamięci, przykładowo 0x4A3B2C1D pod adresem 100, umieszcza dane zajmując adresy od 100 do 103 w następującej kolejności:
100 | 101 | 102 | 103 | ||
... | 1D | 2C | 3B | 4A | ... |
Przykładowe formaty plików, które zawierają dane w formacie little-endian[4]:
Prócz procesorów, które mają na stałe zaimplementowaną kolejność bajtów, istnieją również takie, w których można przełączyć tryb kolejności (tzw. bi-endian[1]). Należą do nich:
Przykładowe formaty plików, które wspierają dane w obu formatach[4]:
Angielskie nazwy big endian i little endian pochodzą z książki Jonathana Swifta Podróże Guliwera i odnoszą się do mieszkańców Liliputu, których spór o to czy ugotowane jajko należy tłuc od grubego (tępego), czy od cienkiego (ostrego) końca, doprowadził do podziału na dwa stronnictwa toczące ze sobą niekończące się, choć bezsensowne, dysputy i wojny[5][3].
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.