| 1701–1918 | |||||
| |||||
| Dewiza: (łac.) Suum cuique (Każdemu swoje) | |||||
| Hymn: Preußenlied (Pieśń Prus) | |||||
 Królestwo Prus w 1870 r. | |||||
| Język urzędowy | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| Stolica | |||||
| Ustrój polityczny |
monarchia absolutna (1701-1849) monarchia konstytucyjna od 1849[1] | ||||
| Typ państwa | |||||
| Pierwszy król | |||||
| Ostatni król | |||||
| Szef rządu | |||||
| Powierzchnia • całkowita |
| ||||
| Liczba ludności (1910) • całkowita • gęstość zaludnienia |
| ||||
| Waluta |
Reichsthaler (do 1750) | ||||
| Data powstania |
przekształcenie z księstwa w królestwo | ||||
| Data likwidacji |
ogłoszenie Republiki Weimarskiej | ||||
| Religia dominująca | |||||
| |||||
Królestwo Prus (niem. Königreich Preußen) – historyczne państwo rządzone przez dynastię Hohenzollernów, powstałe w 1701 roku w wyniku koronacji Fryderyka III na „króla w Prusach”. W latach 1815–1866 państwo członkowskie Związku Niemieckiego, w latach 1866–1871 Związku Północnoniemieckiego, w latach 1871–1918 Cesarstwa Niemieckiego. Król Prus był jednocześnie cesarzem niemieckim, a Prusy w Cesarstwie miały pozycję hegemoniczną.
Od 1618 roku Elektorat Brandenburgii (jako część Świętego Cesarstwa Rzymskiego) i Księstwo Pruskie (do 1657 lenno Królestwa Polskiego, następnie suwerenne państwo) były połączone unią personalną, związek ten określany jest nazwą Brandenburgia-Prusy[2].
16 listopada 1700 cesarz Leopold I podpisał tzw. „traktat koronny”, zgodnie z którym zezwolił Fryderykowi III na podniesienie Prus Książęcych do rangi królestwa w zamian za udzielenie pomocy w wojnie o sukcesję hiszpańską[3]. Królestwo powstało 18 stycznia 1701, w momencie koronacji elektora brandenburskiego i księcia Prus Fryderyka III na „króla w Prusach” z rezydencją królewską w Berlinie[4]. Nie mógł on przyjąć tytułu króla Prus (gdyż ich część leżała w Królestwie Polskim), ani „króla Brandenburgii” (gdyż Brandenburgia formalnie pozostawała częścią Świętego Cesarstwa Rzymskiego)[5]. Koronacja miała miejsce w Królewcu, który był tradycyjną stolicą dotychczasowego Księstwa Pruskiego[4].
W maju 1715 roku Królestwo Prus dołączyło do III wojny północnej, stając po stronie Rzeczypospolitej Obojga Narodów, Danii, Saksonii, Rosji i Hanoweru[6]. Fryderyk I osobiście prowadził swoją 30-tysięczną armię podczas oblężenia Stralsundu, choć rzeczywiste dowództwo nad wojskiem powierzył Leopoldowi I, księciu Anhaltu-Dessau[6]. W wyniku pokoju w Nystad Prusy uzyskały wschodnią część Pomorza Szwedzkiego ze Szczecinem oraz wyspami Wolin i Uznam[7].
Fryderyk Wilhelm I swoje rządy poświęcił budowie potęgi militarnej i uzyskaniu niezależności finansowej przez Prusy[8]. Na przestrzeni 27 lat swojego panowania powiększył liczbę żołnierzy pruskich sił zbrojnych z 38 tysięcy w 1713 roku do 83 tysięcy w roku 1740, a także podwyższył ilość funduszy na prowadzenie wojen do 8 milionów talarów, czyniąc Prusy trzecią siłą militarną Europy – po Imperium Rosyjskim i Królestwie Francji[8].
W 1717 roku wprowadzono obowiązek szkolny oraz zastąpiono obowiązkową służbę wojskową arystokracji płaconym przez nią corocznie podatkiem[8]. W 1723 roku Fryderyk I Wilhelm scentralizował swoją administrację, a 10 lat później wprowadził system rekrutacji do wojska (system kantonalny, niem. Kantonsystem), zgodnie z którym połowę żołnierzy pruskich sił zbrojnych stanowili członkowie uboższych grup społecznych, powoływani przez kantony[8][9].
W 1740 roku, po objęciu władzy w państwie przez Fryderyka II wojska pruskie wkroczyły na Śląsk, będący częścią Monarchii Habsburskiej, wywołując tym samym wybuch I wojny śląskiej[10]. Na mocy pokoju wrocławskiego i traktatu berlińskiego Prusy zajęły większość ziem Śląska, poza księstwami cieszyńskim i opawskim, a także częścią księstwa karniowskiego[10].
W sierpniu 1744 roku wojska pruskie wkroczyły na terytorium Czech[11]. Po początkowych sukcesach i zdobyciu Pragi, Prusacy pod koniec 1744 roku musieli opuścić Pragę, a wojska austriackie na początku 1745 roku kontrolowały cały Górny Śląsk[12]. Wojskom Fryderyka II udało się zwyciężyć nad Austrią i Elektoratem Saksonii w bitwach pod Dobromierzem i Kesseldorf[12], zmuszając Sasów i Austriaków do podpisania pokoju drezdeńskiego[10].
W styczniu 1756 roku Fryderyk II, w efekcie prowadzonych wcześniej tajnych rozmów podpisał traktat z Wielką Brytanią, w którym zobowiązał się do nieatakowania Hanoweru w zamian za zapewnienie przez Brytyjczyków nieuczestnictwa wojsk rosyjskich w walce przeciwko Prusom[12]. Wobec ujawnienia paktu prusko-angielskiego, Francja związała się sojuszem wojskowym z Austrią[12]. W 1758 roku Prusy Wschodnie znalazły się pod okupacją rosyjską, która trwała do roku 1762[13]. Śmierć carycy w 1762 roku, nazywana „cudem domu brandenburskiego”, spowodowała jednak przywrócenie władzy Hohenzollernów[14] i podpisanie pokoju w Hubertusburgu w 1763 roku, przypieczętowującego włączenie znacznej części Śląska do Królestwa Prus[15].
Prusy uczestniczyły w roku 1772 roku w I rozbiorze Polski, w wyniku którego uzyskały 36 000 km², a także obszar województw: chełmińskiego, malborskiego, pomorskiego oraz części inowrocławskiego i kaliskiego[16]. Fryderyk II przyjął wówczas tytuł króla Prus (niem. König von Preussen)[17]
W latach 1778–1779 Prusy brały udział w wojnie o sukcesję bawarską[18]. W jej trakcie nie rozegrała się żadna znacząca bitwa, ponieważ obie strony obawiały się wybuchu konfliktu na dużą skalę[18]. Konflikt zakończył się pokojem cieszyńskim, zgodnie z którym Austrii przypadł niewielki skrawek Bawarii (Innviertel) – Prusy powstrzymały Austrię przed odbudową pozycji w Świętym Cesarstwie Rzymskim, co było jednym z głównych celów polityki Józefa II Habsburga[18].
27 sierpnia 1791 król Prus wraz z cesarzem Leopoldem II Habsburgiem wydał deklarację z Pillnitz, wzywając siły europejskie do przywrócenia monarchii absolutnej we Francji[19]. Pomimo, że sama deklaracja miała charakter przede wszystkim symboliczny, to we Francji była odczytywana jako zagrożenie dla rewolucji i doprowadziła do jeszcze większej radykalizacji w środowisku rewolucjonistów[19]. 20 kwietnia 1792 Francja wypowiedziała wojnę Austrii, a Prusy stanęły po stronie Habsburgów[20]. We wrześniu 1792 roku została powstrzymana ofensywa wojsk Pruskich w bitwie pod Valmy[21]. W 1795 Prusy wycofały się z wojny, podpisując z Francją traktat pokojowy w Bazylei[21].
W 1793 roku Prusy wzięły udział w drugim rozbiorze Polski, uzyskując 58 000 km², obejmujących obszar województw: poznańskiego, gnieźnieńskiego, kaliskiego, sieradzkiego, inowrocławskiego, brzeskokujawskiego, płockiego, a także części mazowieckiego i rawskiego oraz ziemi dobrzyńskiej, Gdańska i Torunia[16]. W roku 1795 Prusy w wyniku trzeciego rozbioru Polski uzyskały 43 000 km², zajmując część Mazowsza (z Warszawą) i Litwy oraz Podlasie[16].
Po krótkotrwałym kryzysie w czasie wojen napoleońskich Prusy odzyskały siłę i zajęły pozycję mocarstwową w Europie. Na kongresie wiedeńskim otrzymały bogate i uprzemysłowione regiony Nadrenii i Westfalii oraz część ziem Królestwa Saksonii (była to rekompensata za utratę części ziem polskich na rzecz Rosji). Po pokonaniu Austrii w 1866 i zwycięstwie nad Francją w 1871 kierowane przez Ottona von Bismarcka Prusy doprowadziły do zjednoczenia Niemiec (bez udziału Austrii) i powstania Cesarstwa Niemieckiego. Proklamowano je w sali lustrzanej pałacu w Wersalu 18 stycznia 1871, w rocznicę koronacji pierwszego pruskiego króla. Jednocześnie do Prus anektowano sprzyjające Austrii Królestwo Hanoweru, Księstwo Szlezwiku, Księstwo Holsztynu, Księstwo Nassau, Elektorat Hesji i Wolne Miasto Frankfurt, a zaniechano aneksji Czech (które pozostały w Austrii). Utworzone w 1871 Cesarstwo Niemieckie było monarchią konstytucyjną – federacyjnym związkiem państw niemieckich pod hegemonią Prus, z instytucjami związkowymi (Reichstag, Bundesrat, Sąd Najwyższy Rzeszy). Król pruski sprawował jednocześnie władzę cesarza niemieckiego.
Klęska militarna Cesarstwa w I wojnie światowej na jesieni 1918 doprowadziła do upadku monarchii – w obliczu rewolucji Wilhelm II uciekł do Holandii i ogłoszono jego abdykację, a zebrane 6 lutego 1919 ogólnoniemieckie Zgromadzenie Narodowe ogłosiło powstanie Republiki Weimarskiej. Prusy stały się krajem związkowym o ustroju republikańskim i demokratycznym, „Freistaat Preußen”.
| Królestwa | |
|---|---|
| Wielkie księstwa | |
| Księstwa (Herzogtum) | |
| Księstwa (Fürstentum) | |
| Miasta-państwa |
| Cesarstwa | |
|---|---|
| Królestwa | |
| Elektoraty | |
| Wielkie księstwa | |
| Księstwa (Herzogtum) | |
| Księstwa (Fürstentum) | |
| Landgrafostwa | |
| Wolne miasta |
| Królestwa | |
|---|---|
| Wielkie Księstwa | |
| Księstwa | |
| Wolne Miasta | |
| inne |
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.
.svg)
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
