Ogłoszenie laureata literackiej Nagrody Nobla w 2008 | |
Nagroda za |
osiągnięcia literackie |
---|---|
Przyznający | |
Państwo | |
Pierwsze rozdanie |
1901 |
Strona internetowa |
Laureaci Nagrody Nobla w dziedzinie literatury – osoby wyróżnione przez Akademię Szwedzką literacką Nagrodą Nobla. Ustanowiona testamentem Alfreda Nobla z 1895[1] roku jest przyznawana od 1901[2]. W latach 1901–2023 wyróżnionych zostało 120 osób[3].
Wolą Alfreda Nobla było, aby nagroda trafiła w ręce osoby, która stworzy najbardziej wyróżniające się dzieło w kierunku idealistycznym[a][2]. Jako organ przyznający nagrodę Nobel wskazał Akademię Szwedzką. Została ona założona na wzór Akademii Francuskiej przez króla Gustawa III w 1786. Akademia składa się z 18 członków, znanych jako De Aderton („Osiemnastu”). W jej skład wchodzą szwedzcy pisarze, poeci, filolodzy i historycy. Członkowie Akademii wybierani są dożywotnio[4]. Nad wyborem laureata pracuje Komitet Noblowski, składający się z czterech lub pięciu osób, wybrany spośród członków Akademii na okres trzech lat[5].
Nazwiska kandydatów do wyróżnienia mogą być zgłaszane przez członków Akademii Szwedzkiej oraz innych akademii i instytucji o podobnym charakterze. Prawo to otrzymali także uniwersyteccy profesorowie literatury i filologii, laureaci literackiej Nagrody Nobla oraz przewodniczący stowarzyszeń odpowiedzialnych za twórczość literacką w poszczególnych krajach. Nominacje pozostają niejawne przez 50 lat[6].
Cykl pracy nad przyznawaniem nagrody wygląda następująco[6]:
W latach 1901–2023 literacka Nagroda Nobla została przyznana 116 razy (siedmiokrotnie Nagrody nie przyznano), przy czym wyróżnionych zostało 120 osób. W latach 1904, 1917, 1966, 1974 Akademia Szwedzka nagrodziła po dwie osoby[3]. Do roku 2023 wśród laureatów znalazło się 17 kobiet[3]. Najmłodszym laureatem był nagrodzony w 1907 Rudyard Kipling (miał wówczas 41 lat), najstarszą wyróżnioną osobą była nagrodzona w 2007, Doris Lessing; w chwili ogłoszenia nominacji miała 88 lat[3].
Pierwszym laureatem literackiej nagrody Nobla został Sully Prudhomme. Otrzymał on wówczas 150 782 SEK, w roku 2023 wartość pełnej nagrody to 11 milionów SEK[7][8].
Do 2023 roku dwie osoby odmówiły przyjęcia nagrody. W 1958 Akademia nominowała Borisa Pasternaka, który początkowo zaakceptował wyróżnienie, później jednak odmówił ze względu na naciski władz ZSRR. Jean-Paul Sartre nie przyjmował żadnych nagród za swoją działalność literacką, czym motywował odmowę przyjęcia nagrody w 1964 roku[3].
Jedyny raz nagrodę przyznano pośmiertnie – w 1931 otrzymał ją Erik Axel Karlfeldt, od 1974 roku Statut Fundacji Nobla zabrania pośmiertnych wyróżnień, o ile śmierć nie nastąpiła po ogłoszeniu nominacji[3].
Zgodnie z wolą fundatora, laureaci mają być wybierani bez względu na ich narodowość; sama nagroda zaś ma charakter międzynarodowy. W latach 1901–2023 najczęściej nagradzani byli pisarze tworzący w języku angielskim (31 wyróżnień), następnie – francuskim (15 nagrodzonych) i niemieckim (14 laureatów)[3].
Uroczyste wręczenie wyróżnień ma miejsce w budynku filharmonii sztokholmskiej każdego 10 grudnia – w dniu rocznicy śmierci fundatora[9]. Stockholms Konserthus jest gospodarzem uroczystości od 1926 roku[9]. Każdy laureat w czasie uroczystości wręczenia wyróżnień otrzymuje oprócz nagrody pieniężnej także medal oraz dyplom. Medal, zaprojektowany przez Erika Lindberga, przedstawia młodego mężczyznę siedzącego pod wawrzynem, słuchającego i spisującego pieśń Muzy. Nad tym obrazem umieszczona jest inskrypcja pochodząca z Eneidy:
Inventas vitam iuvat excoluisse per artes
Na dole medalu wygrawerowane są imię i nazwisko nagrodzonego oraz napis ACAD. SUEC. oznaczający Akademię Szwedzką. Na odwrocie medalu umieszczona została podobizna fundatora[10]. Dyplom literackiej Nagrody Nobla nie ma stałego wyglądu. Rokrocznie, po ogłoszeniu nazwiska laureata, dyplom projektowany jest z odniesieniem do jego twórczości. Od 2004 za projekty dyplomów dla laureatów literackiego Nobla odpowiedzialna jest Karin Mamma Andersson[11]. Treść dyplomu jest niezmienna i jest ona kaligrafowana po szwedzku.
Rok | Imię i nazwisko | Państwo[b] | Język | Uzasadnienie | |
---|---|---|---|---|---|
1901 | Sully Prudhomme[12] | Francja | francuski | za „wybitne osiągnięcia poetyckie, a zwłaszcza za idealizm, doskonałość artystyczną oraz niezwykłe połączenie duchowości i intelektu”[13] | |
1902 | Theodor Mommsen[14] | Cesarstwo Niemieckie | niemiecki | „największy żyjący mistrz sztuki pisarstwa historycznego, ze szczególnym uwzględnieniem jego monumentalnego dzieła Historia Rzymu, | |
1903 | Bjørnstjerne Bjørnson[15] | Norwegia | norweski | za „wzniosłą i różnorodną poezję, która zawsze odznaczała się świeżością natchnienia i niezwykłą czystością ducha oraz za talent epicki i dramatyczny”[16] | |
1904 | Frédéric Mistral[17] | Francja | oksytański | za „świeżość i oryginalność pełnych natchnienia utworów poetyckich, prawdziwie oddających realia życia oraz ducha narodu”[18] | |
José Echegaray[19] | Hiszpania | hiszpański | za „liczne zasługi dla odrodzenia tradycji hiszpańskiego dramatu”[20] | ||
1905 | Henryk Sienkiewicz[21] | Królestwo Polskie | polski | za „wybitne osiągnięcia w dziedzinie epiki i rzadko spotykany geniusz, który wcielił w siebie ducha narodu”[22] | |
1906 | Giosuè Carducci[23] | Włochy | włoski | „nie tylko za głęboką wiedzę i krytyczny umysł, ale przede wszystkim za twórczą energię, świeżość stylu i siłę liryczną, tak charakterystyczną dla jego poetyckich arcydzieł” | |
1907 | Rudyard Kipling[c][24] | Wielka Brytania | angielski | za „zmysł obserwacyjny, dojrzałość idei i wybitny talent prozatorski” | |
1908 | Rudolf Eucken[25] | Cesarstwo Niemieckie | niemiecki | za „poszukiwanie prawdy, przenikającą wszystko siłę myśli, szeroki horyzont, bystrość i sugestywność, z którymi bronił on i rozwijał filozofię idealistyczną” | |
1909 | Selma Lagerlöf[26] | Szwecja | szwedzki | „w hołdzie wielkiemu idealizmowi, błyskotliwej wyobraźni i duchowej przenikliwości, które wyróżniają jej utwory” | |
1910 | Paul Heyse[27] | Cesarstwo Niemieckie | niemiecki | za „artyzm i idealizm, które demonstrował na przestrzeni całej swojej długiej i płodnej twórczo drogi jako poeta liryczny, dramaturg, powieściopisarz i autor znanych na całym świecie nowel” | |
1911 | Maurice Maeterlinck[28] | Belgia | francuski | za „wielostronną działalność literacką, a w szczególności za utwory dramatyczne, wyróżniające się bogactwem wyobraźni i poetycką fantazją” | |
1912 | Gerhart Hauptmann[29] | Cesarstwo Niemieckie | niemiecki | „przede wszystkim w uznaniu jego płodnej, różnorodnej i wybitnej działalności w dziedzinie sztuki dramatycznej” | |
1913 | Rabindranath Tagore[30] | Indie Brytyjskie | bengalski i angielski | za „pełne głębokiego uczucia, oryginalne i przepiękne wiersze, w których z wyjątkowym mistrzostwem wyraziło się jego myślenie poetyckie, będące, według jego własnych słów, częścią literatury Zachodu” | |
1914 | nagrody nie przyznano[31] | ||||
1915 | Romain Rolland[d][32] | Francja | francuski | za „wielki idealizm utworów literackich, za współczucie i za umiłowanie prawdy, z którą opisuje on różne charaktery ludzkie” | |
1916 | Verner von Heidenstam[33] | Szwecja | szwedzki | „najbardziej widoczny przedstawiciel nowej ery w literaturze światowej” | |
1917 | Karl Gjellerup[34] | Dania | duński | za „różnorodną twórczość poetycką i wzniosłe ideały” | |
Henrik Pontoppidan[35] | Dania | duński | za „prawdziwe opisanie życia współczesnego Danii” | ||
1918 | nagrody nie przyznano[36] | ||||
1919 | Carl Spitteler[e][37] | Szwajcaria | niemiecki | za niezrównany epos „Wiosna olimpijska” | |
1920 | Knut Hamsun[38] | Norwegia | norweski | za powieść „Błogosławieństwo ziemi” | |
1921 | Anatole France[39] | Francja | francuski | za „błyskotliwe osiągnięcia literackie wyróżniające się wykwintnością stylu, głębokim humanizmem i prawdziwie galijskim temperamentem” | |
1922 | Jacinto Benavente[40] | Hiszpania | hiszpański | za „błyskotliwe mistrzostwo, z jakim kontynuuje tradycje hiszpańskiego dramatu” | |
1923 | William Butler Yeats[41] | Irlandia | angielski | za „uduchowioną twórczość poetycką, oddającą w najwyższej formie artystycznego ducha narodowego” | |
1924 | Władysław Reymont[42] | Polska | polski | za „wybitny epos narodowy, powieść Chłopi” | |
1925 | George Bernard Shaw[43] | Wielka Brytania | angielski | „za twórczość naznaczoną idealizmem i humanizmem, za przenikliwą satyrę, która często łączy się z wyjątkowym pięknem poetyckim” | |
1926 | Grazia Deledda[44] | Włochy | włoski | za „poetyckie dzieła, w których z jaskrawą plastycznością opisuje życie jej ojczystej wyspy, a także za głębię w podejściu do ludzkich problemów w całości” | |
1927 | Henri Bergson[45] | Francja | francuski | jako „znak uznania dla jego jaskrawych i podtrzymujących wiarę w życie idei, a także dla wyjątkowego mistrzostwa, z jakim te idee były wcielane” | |
1928 | Sigrid Undset[46] | Norwegia | norweski | za „niezapomniany opis skandynawskiego średniowiecza” | |
1929 | Thomas Mann[47] | Niemcy | niemiecki | „przede wszystkim za wielką powieść „Buddenbrookowie”, która stała się klasyką współczesnej literatury, i której popularność nieustannie rośnie” | |
1930 | Sinclair Lewis[48] | Stany Zjednoczone | angielski | za „szlachetnie podniosłą i różnorodną poezję, która zawsze wyróżniała się świeżością natchnienia i rzadko spotykaną czystością ducha” | |
1931 | Erik Axel Karlfeldt[f][49] | Szwecja | szwedzki | za „poezję Erika Axel Karlfedta”[50] | |
1932 | John Galsworthy[51] | Wielka Brytania | angielski | za „wielką sztukę prozatorską której szczytem jest „Saga rodu Forsyte’ów” | |
1933 | Iwan Bunin[52] | apatryda[g][53] (biała emigracja) | rosyjski | za „surowe mistrzostwo, z którym rozwija on tradycje klasycznej literatury rosyjskiej” | |
1934 | Luigi Pirandello[54] | Włochy | włoski | za „twórczą śmiałość i wynalazczość w odrodzeniu sztuki dramaturgicznej i scenicznej” | |
1935 | nagrody nie przyznano[55] | ||||
1936 | Eugene O’Neill[56] | Stany Zjednoczone | angielski | za „prawdziwość i głębię utworów dramatycznych, traktujących w nowy sposób gatunek tragedii” | |
1937 | Roger Martin du Gard[57] | Francja | francuski | za „siłę artystyczną i prawdę w przedstawieniu człowieka, a także najbardziej odczuwalnych problemów współczesnego życia” | |
1938 | Pearl Buck[58] | Stany Zjednoczone | angielski | za „wspaniały epicki opis życia chińskich chłopów i za biograficzne arcydzieła” | |
1939 | Frans Eemil Sillanpää[59] | Finlandia | fiński | za „głębokie przeniknięcie w życie fińskich chłopów i wyborne opisanie ich obyczajów w więzi z przyrodą” | |
1940 | nagrody nie przyznano[60] | ||||
1941 | nagrody nie przyznano[61] | ||||
1942 | nagrody nie przyznano[62] | ||||
1943 | nagrody nie przyznano[63] | ||||
1944 | Johannes Jensen[64] | Dania | duński | za „rzadko spotykaną siłę i bogactwo poetyckiej wyobraźni połączone z duchowym umiłowaniem nauki i odrębnością stylu twórczego” | |
1945 | Gabriela Mistral[65] | Chile | hiszpański | za „poezję prawdziwego uczucia, czyniącą jej imię symbolem idealistycznych dążeń dla całej Ameryki Łacińskiej” | |
1946 | Hermann Hesse[66] | Szwajcaria | niemiecki | za „szlachetnie podniosłą i różnorodną poezję, która zawsze wyróżniała się świeżością natchnienia i rzadko spotykaną czystością ducha” | |
1947 | André Gide[67] | Francja | francuski | za „głębokie i znakomite artystycznie utwory, w których ludzkie problemy przedstawione są z nieustraszonym umiłowaniem prawdy i głęboką przenikliwością psychologiczną” | |
1948 | Thomas Stearns Eliot[68] | Wielka Brytania | angielski | za „wydatny wkład nowatorski we współczesną poezję” | |
1949 | William Faulkner[69] | Stany Zjednoczone | angielski | za „znaczny i unikatowy z artystycznego punktu widzenia wkład w rozwój współczesnej powieści amerykańskiej” | |
1950 | Bertrand Russell[70] | Wielka Brytania | angielski | za to, że jest „jednym z najbłyskotliwszych przedstawicieli racjonalizmu i humanizmu, nieustraszonym bojownikiem o wolność słowa i wolność myśli na Zachodzie” | |
1951 | Pär Lagerkvist[71] | Szwecja | szwedzki | za „siłę artystyczną i absolutną niezależność sądów pisarza, który próbował w swej twórczości odnaleźć odpowiedzi na wieczne pytania stojące przed ludzkością” | |
1952 | François Mauriac[72] | Francja | francuski | za „głęboką przejrzystość duchową i siłę artystyczną, którą ukazuje w swoich powieściach dramat ludzkiego życia” | |
1953 | Winston Churchill[73] | Wielka Brytania | angielski | za „wielkie mistrzostwo utworów o charakterze historycznym i biograficznym, a także błyskotliwą sztukę oratorską, z pomocą której bronił najwyższych ludzkich wartości” | |
1954 | Ernest Hemingway[74] | Stany Zjednoczone | angielski | za „mistrzostwo artystycznej narracji znacząco ukazanej ostatnio w utworze „Stary człowiek i morze” oraz za wpływ jaki wywiera na współczesny styl literacki” | |
1955 | Halldór Laxness[75] | Islandia | islandzki | za „wyrazistą siłę epicką, która odrodziła wielką sztukę prozatorską Islandii” | |
1956 | Juan Ramón Jiménez[76] | Hiszpania | hiszpański | za „poezję liryczną, wzór wielkiego ducha i czystości artystycznej w hiszpańskiej poezji” | |
1957 | Albert Camus[77] | Francja | francuski | za „ogromny wkład w literaturę, ukazującą znaczenie ludzkiego sumienia” | |
1958 | Boris Pasternak[h][78] | Związek Radziecki | rosyjski | za „znaczące osiągnięcia we współczesnej poezji lirycznej, a także za kontynuowanie tradycji wielkiej prozy epickiej” | |
1959 | Salvatore Quasimodo[79] | Włochy | włoski | za „poezję liryczną, która z klasyczną żywiołowością wyraża tragiczne doświadczenie naszych czasów” | |
1960 | Saint-John Perse[80] | Francja | francuski | za „wzniosłość i obrazowość”, które „odzwierciedlają uwarunkowania naszych czasów” | |
1961 | Ivo Andrić[81] | Jugosławia | serbsko-chorwacki | za „siłę daru epickiego, pozwalającą w całej pełni odsłonić ludzkie losy i problemy związane z historią jego kraju” | |
1962 | John Steinbeck[82] | Stany Zjednoczone | angielski | za „realistyczny i poetycki dar, połączony z subtelnym humorem i ostrym widzeniem spraw socjalnych” | |
1963 | Jorgos Seferis[83] | Grecja | grecki | za „wybitne utwory liryczne, oddające pokłon światu starożytnych Hellenów” | |
1964 | Jean-Paul Sartre[i][84] | Francja | francuski | za „bogatą w idee, przesiąkniętą duchem wolności i poszukiwaniami prawdy twórczość, mającą ogromny wpływ na nasze czasy” | |
1965 | Michaił Szołochow[85] | Związek Radziecki | rosyjski | za „siłę artystyczną i prawdziwość epopei o dońskim kozactwie w przełomowych dla Rosji czasach” | |
1966 | Samuel Agnon[86] | Izrael | hebrajski | za „głęboko oryginalną sztukę prozatorską, przenikniętą żydowskimi motywami ludowymi” | |
Nelly Sachs[87] | Szwecja | niemiecki | za „wybitne utwory liryczne i dramatyczne, analizujące los narodu żydowskiego” | ||
1967 | Miguel Ángel Asturias[88] | Gwatemala | hiszpański | za „wybitne osiągnięcia twórcze, u podłoża których leży zainteresowanie obyczajami i tradycją Indian Ameryki Łacińskiej” | |
1968 | Yasunari Kawabata[89] | Japonia | japoński | za „mistrzostwo pisarskie, które oddaje istotę japońskiej świadomości” | |
1969 | Samuel Beckett[90] | Irlandia | angielski/francuski | za to, że „w nowych dla dramatu i prozy formach ukazuje wzniosłość człowieka w jego skrajnym opuszczeniu” | |
1970 | Aleksandr Sołżenicyn[91] | Związek Radziecki | rosyjski | za „siłę moralną, zaczerpniętą z tradycji wielkiej literatury rosyjskiej” | |
1971 | Pablo Neruda[92] | Chile | hiszpański | za „poezję, która z nadzwyczajną siłą wyrażała los całego kontynentu” | |
1972 | Heinrich Böll[93] | Niemcy Zachodnie | niemiecki | za „twórczość, w której szeroki ogląd rzeczywistości łączy się z wielką sztuką tworzenia charakterów, twórczość, która stała się ważnym wkładem w odrodzenie niemieckiej literatury” | |
1973 | Patrick White[94] | Australia | angielski | za „epickie i psychologiczne mistrzostwo, dzięki któremu odkryty został nowy literacki kontynent” | |
1974 | Eyvind Johnson[95] | Szwecja | szwedzki | za „sztukę powieściową, przeglądającą się w czasie i przestrzeni i służącą wolności” | |
Harry Martinson[96] | Szwecja | szwedzki | za „twórczość, w której jest wszystko – od kropli rosy po kosmos” | ||
1975 | Eugenio Montale[97] | Włochy | włoski | za „znaczące osiągnięcia w poezji, która odznaczała się przenikliwością oraz wyrażaniem zupełnie pozbawionych iluzji poglądów na życie” | |
1976 | Saul Bellow[98] | Stany Zjednoczone | angielski | za „humanizm i subtelną analizę współczesnej kultury, łączące się w jego twórczości” | |
1977 | Vicente Aleixandre[99] | Hiszpania | hiszpański | za „wybijającą się twórczość poetycką, która odzwierciedla sytuację człowieka w kosmosie i we współczesnym społeczeństwie i stanowi świadectwo odrodzenia hiszpańskiej poezji w okresie międzywojennym” | |
1978 | Isaac Bashevis Singer[100] | Polska, Stany Zjednoczone |
jidysz | za „pełną uczucia sztukę prozatorską która wyrastając z polsko-żydowskich tradycji kulturowych porusza jednocześnie odwieczne problemy” | |
1979 | Odiseas Elitis[101] | Grecja | grecki | za „twórczość poetycką, która w nurcie greckiej tradycji z odczuwalną siłą i intelektualną precyzją maluje walkę człowieka o wolność i niezależność” | |
1980 | Czesław Miłosz[102] | Polska, Stany Zjednoczone |
polski | za to, że „z bezkompromisową jasnością postrzegania wyraził warunki, na jakie jest wystawiony człowiek w świecie ostrego konfliktu” | |
1981 | Elias Canetti[103] | Wielka Brytania | niemiecki | za „utwory, odznaczające się światopoglądowym bogactwem i siłą artystyczną” | |
1982 | Gabriel García Márquez[104] | Kolumbia | hiszpański | za „powieści i opowiadania, w których fantazja i realizm łączą się w złożony świat poezji, odzwierciedlającej życie i konflikty całego kontynentu” | |
1983 | William Golding[105] | Wielka Brytania | angielski | za „powieści, które dopomagają zrozumieć warunki funkcjonowania człowieka we współczesnym świecie” | |
1984 | Jaroslav Seifert[106] | Czechosłowacja | czeski | za „przenikniętą zmysłowością, otwartością i bogactwem kreatywnej fantazji, która daje obraz ludzkiej niezłomności i wielostronności” | |
1985 | Claude Simon[107] | Francja | francuski | za „połączenie w swej twórczości porządków: poetyckiego i malarskiego”, a także za „głębokie zrozumienie roli czasów w przedstawieniu człowieka” | |
1986 | Wole Soyinka[108] | Nigeria | angielski | za to, że „w szerokiej perspektywie kulturowej i z poetyckim kolorytem kształtuje dramat istnienia” | |
1987 | Iosif Brodski[109] | Związek Radziecki, Stany Zjednoczone |
rosyjski (poezja), angielski (proza) | za „uniwersalne wartości całokształtu twórczości literackiej, odznaczające się jasnością myśli i poetycką siłą” | |
1988 | Nadżib Mahfuz[110] | Egipt | arabski | został wyróżniony jako ten, „który przez swoje dzieła bogate w niuanse – które bywały realistyczne z fotograficzną precyzją, a czasami bywały dwuznaczne – stworzył arabski styl narracji, który można zastosować do całości gatunku ludzkiego” | |
1989 | Camilo José Cela[111] | Hiszpania | hiszpański | za „bogatą i mocną prozę, która z powściągliwym współczuciem ukazuje bezbronne istnienie człowieka” | |
1990 | Octavio Paz[112] | Meksyk | hiszpański | za „namiętne pisarstwo z szerokimi horyzontami, cechującymi się inteligencją emocjonalną i humanistyczną uczciwością” | |
1991 | Nadine Gordimer[113] | Południowa Afryka | angielski | otrzymała ją jako ta, która „przez swą wspaniałą epikę stała się wielkim dobrodziejstwem dla ludzkości” | |
1992 | Derek Walcott[114] | Saint Lucia | angielski | „za poetycki całokształt wielkiej jasności, wspartej historyczną wizją, wynikiem wielokulturowego zaangażowania” | |
1993 | Toni Morrison[115] | Stany Zjednoczone | angielski | otrzymała ją za to, że „w powieściach charakteryzujących się siłą wizji literackiej i poetyckich wartości, przedstawia najważniejsze problemy amerykańskiej rzeczywistości” | |
1994 | Kenzaburō Ōe[116] | Japonia | japoński | za „siłę i poezję w tworzeniu wyimaginowanego świata, w którym życie i mit składają się na poruszający obraz sytuacji człowieka we współczesnym świecie” | |
1995 | Seamus Heaney[117] | Irlandia | angielski | za „dzieła o lirycznej piękności i etycznej głębi, które chwalą cuda dnia codziennego i żywą przeszłość” | |
1996 | Wisława Szymborska[118] | Polska | polski | za „poezję, która z ironiczną precyzją pozwala historycznemu i biologicznemu kontekstowi ukazać się we fragmentach ludzkiej rzeczywistości” | |
1997 | Dario Fo[119] | Włochy | włoski | otrzymał ją jako ten, który rywalizuje z błaznami średniowiecznymi w krytykowaniu władzy oraz popieraniu godności uciskanych | |
1998 | José Saramago[120] | Portugalia | portugalski | za dzieło, które „przypowieściami, podtrzymywanymi przez wyobraźnię, współczucie i ironię, stale umożliwia nam pojmowanie iluzorycznej rzeczywistości” | |
1999 | Günter Grass[121] | Niemcy | niemiecki | otrzymał ją jako ten, którego „swawolne czarne bajeczki portretują zapomnianą twarz historii” | |
2000 | Gao Xingjian[122] | Francja | chiński | „za dzieło o uniwersalnej istotności, gorzkim wglądzie oraz językowy geniusz, które otworzyły nowe ścieżki przed chińskim powieściopisarstwem i dramatem” | |
2001 | V.S. Naipaul[123] | Wielka Brytania | angielski | za "jednolitą perspektywę narracyjną i nieprzekupną skrupulatność, zmuszających do zobaczenia dzisiejszych skutków przeszłości"[124] | |
2002 | Imre Kertész[125] | Węgry | węgierski | za „powieści, które przeciwstawiają osobiste doświadczenie jednostki wobec brutalnej bezstronności historii” | |
2003 | John Maxwell Coetzee[126] | Południowa Afryka | angielski | książki laureata odznaczają się „analityczną błyskotliwością i wymownymi dialogami” | |
2004 | Elfriede Jelinek[127] | Austria | niemiecki | za „demaskowanie absurdalności stereotypów społecznych w powieściach i dramatach” | |
2005 | Harold Pinter[128] | Wielka Brytania | angielski | za „odkrywanie przepaści pod codzienną gadaniną i wymuszanie wejścia do zamkniętych przestrzeni ucisku” | |
2006 | Orhan Pamuk[129] | Turcja | turecki | nagrodzono pisarza, który „w poszukiwaniu melancholijnej duszy swojego rodzinnego miasta odkrył nowe symbole zderzenia i przenikania się kultur” | |
2007 | Doris Lessing[j][130] | Wielka Brytania | angielski | „jej epicka proza jest wyrazem kobiecych doświadczeń. Przedstawia je z pewnym dystansem, sceptycyzmem, ale też z ogniem i wizjonerską siłą” | |
2008 | Jean-Marie Gustave Le Clézio[131] | Francja, Mauritius |
francuski | za „nowe odkrycia, poetycką przygodę i sensualną ekstazę, badanie człowieczeństwa ponad i poza granicami cywilizacji” | |
2009 | Herta Müller[132] | Niemcy | niemiecki | jako ta, „która łącząc intensywność poezji i szczerość prozy przedstawia świat wykorzenionych” | |
2010 | Mario Vargas Llosa[133] | Peru | hiszpański | za „odwzorowanie struktur władzy i stanowcze obrazy indywidualnego oporu, buntu i porażki” | |
2011 | Tomas Tranströmer[134] | Szwecja | szwedzki | za „zwięzłe, przejrzyste obrazy, które dają nam świeży dostęp do rzeczywistości” | |
2012 | Mo Yan[135] | Chiny | chiński | jako ten, „który z halucynacyjnym realizmem łączy opowieści ludowe, historię i współczesność” | |
2013 | Alice Munro[136] | Kanada | angielski | jako „mistrzyni współczesnego opowiadania” | |
2014 | Patrick Modiano[137] | Francja | francuski | za „sztukę pamięci i dzieła, w których uchwycił najbardziej niepojęte ludzkie losy i odkrywał świat czasu okupacji” | |
2015 | Swiatłana Aleksijewicz[138] | Białoruś | rosyjski | za „polifoniczny pomnik dla cierpienia i odwagi w naszych czasach” | |
2016 | Bob Dylan[139] | Stany Zjednoczone | angielski | za „stworzenie nowych form poetyckiej ekspresji w ramach wielkiej tradycji amerykańskiej pieśni” | |
2017 | Kazuo Ishiguro[140] | Wielka Brytania | angielski | jako ten, „który w powieściach o potężnej sile emocjonalnej odsłonił otchłań pod naszym iluzorycznym poczuciem łączności ze światem” | |
2018[k][141] | Olga Tokarczuk[142] | Polska | polski | „za wyobraźnię narracyjną, która z encyklopedyczną pasją reprezentuje przekraczanie granic jako formę życia” | |
2019 | Peter Handke[143] | Austria | niemiecki | „za wpływową pracę, która z językową pomysłowością badała peryferie i specyfikę ludzkiego doświadczenia” | |
2020 | Louise Glück[144] | Stany Zjednoczone | angielski | „za jej niepowtarzalny, poetycki głos, który surowym pięknem czyni indywidualne istnienie powszechnym” | |
2021 | Abdulrazak Gurnah[145] | Tanzania, Wielka Brytania |
angielski | „za bezkompromisową i współczującą penetrację skutków kolonializmu i losu uchodźcy w przepaści między kulturami i kontynentami” | |
2022 | Annie Ernaux[146] | Francja | francuski | „za odwagę i kliniczną przenikliwość, z jaką odkrywa korzenie, alienacje i zbiorowe ograniczenia osobistej pamięci” | |
2023 | Jon Fosse[147] | Norwegia | nynorsk | „za jego nowatorskie sztuki i prozę, które dają wyraz niewysłowionemu”[148] |
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.