Liga językowa (niem. Sprachbund) – grupa języków różnego pochodzenia, które wskutek długotrwałego wzajemnego oddziaływania wytworzyły wiele wspólnych cech w strukturze leksykalnej, gramatycznej i fonologicznej, np. liga bałkańska[1] czy uralo-ałtajska[2]. Nie zawsze można jednoznacznie rozstrzygnąć, czy dana grupa języków tworzy rodzinę językową (którą można sprowadzić do wspólnego przodka), czy też jest ona ligą, łączącą języki upodobnione do siebie w wyniku kontaktów językowych[3].
Języki należące do tej samej ligi językowej nazywane są powinowatymi.
Przykłady
- liga SAE, tzw. wielkich języków Europy (Standard Average European) – język angielski, język francuski, język niemiecki, język rosyjski, język włoski[4]
- liga wikińska – język anglosaski, język bretoński, język duński, język farerski, język fiński, język irlandzki, język islandzki, język karelski, języki lapońskie, język norweski, język gaelicki szkocki, język szwedzki, język walijski, język wepski[5]
- liga pobrzeżna (litoralna) – język baskijski, język fryzyjski, język hiszpański, język niderlandzki, język maltański, język portugalski[6]
- liga pejpuska – język estoński, język liwski, język łotewski, język wotycki[7]
- liga rokytnicka – język białoruski, język kaszubski, język litewski, język polski, język ukraiński[7]
- liga dunajska – język czeski, język serbsko-chorwacki, język słowacki, język słoweński, język węgierski
- liga bałkańska – język albański, język bułgarski, język grecki, język macedoński, język mołdawski, język rumuński, język romski (bałkański)[8]
- liga kamska – język baszkirski, język czuwaski, język kałmucki, język komi (zyriański), język maryjski, język mordwiński, język nieniecki, język tatarski, język udmurcki
- języki wschodniej Nusantary – języki austronezyjskie i papuaskie używane we wschodniej Indonezji, a także w Timorze Wschodnim[9]
Zobacz też
Przypisy
- ↑ Edward Łuczyński, Jolanta Maćkiewicz: Językoznawstwo ogólne. Wybrane zagadnienia, wyd. 2 rozszerz. Gdańsk 2002, rozdz.4: Europejska liga słownikowa, s. 120.
- ↑ Majewicz 1999 ↓, s. 168.
- ↑ Mistrík 1993 ↓, s. 222.
- ↑ Majewicz 1999 ↓, s. 170.
- ↑ Majewicz 1999 ↓, s. 171.
- ↑ Majewicz 1999 ↓, s. 172.
- ↑ a b Majewicz 1999 ↓, s. 173.
- ↑ Majewicz 1999 ↓, s. 174.
- ↑ Marian Klamer, Ger Reesink, Miriam van Staden: East Nusantara as a linguistic area. W: Pieter Muysken (red.): From Linguistic Areas to Areal Linguistics. Amsterdam: John Benjamins Publishing, 2008, s. 95–149, seria: Studies in Language Companion Series 90. DOI: 10.1075/slcs.90.03kla. ISBN 978-90-272-3100-0. OCLC 648344504. (ang.).
Bibliografia
- Anna Kozłowska, Klasyfikacja języków cz. 2.: klasyfikacja geograficzna i typologiczna, USKW
- Edward Łuczyński, Jolanta Maćkiewicz: Językoznawstwo ogólne. Wybrane zagadnienia, wyd. 2 rozszerzone. Gdańsk: Wydawnictwo Uniwersytetu Gdańskiego, 2002, rozdz.4: Europejska liga słownikowa, s. 120-121.
- Mateusz Urban: Defining the Linguistic Area/League: an Invitation to Discussion (Definicja ligi językowej/areału językowego. Zaproszenie do dyskusji), [w:] Studia Linguistica Universitatis Iagellonicae Cracoviensis 124 (2007): 137–159 (omówienie definicji w perspektywie porównawczej oraz problemów z doborem kryteriów).
- Alfred Majewicz: Języki świata i ich klasyfikowanie. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1999. ISBN 83-01-08163-5.
- JozefJ. Mistrík JozefJ., Encyklopédia jazykovedy, wyd. 1, Bratislava: Obzor, 1993, ISBN 80-215-0250-9, OCLC 29200758 (słow.).
