Według danych GUS z 31 grudnia 2019 r. miasto liczyło 16 753 mieszkańców[2].
Położenie
Miasto prywatne uzyskało prawo magdeburskie przed 1447 rokiem. Prawa miejskie od 1918 roku[3].
Międzyrzec Podlaski leży na historycznym Podlasiu, w dawnej ziemi mielnickiej[4][5]. Pierwotnie należał do ziemi brzeskiej, wraz z którą w XVI wieku został przyłączony do Polesia, następnie zaś w XVII wieku włączono go do ziemi mielnickiej i od tamtego czasu ponownie stanowi część Podlasia[6][7][8]. W okresie przedrozbiorowym położony był w następujących jednostkach administracyjnych:
1477 – 24 sierpnia, erekcja kościoła pw. św. Mikołaja, postawionego w miejscu poprzedniej świątyni, prawdopodobnie tej obrządku prawosławnego z XII w. (obecnie kościół pod tym samym wezwaniem),
największe miasto na Podlasiu – ok. 2 tys. mieszkańców,
1772 – August Aleksander Czartoryski rozpoczął budowę cerkwi unickiej pw. św. Piotra i Pawła w miejscu poprzedniej drewnianej świątyni ufundowanej przez Stefana Zbaraskiego w XVI w. (obecnie kościół pw. św. Piotra i Pawła).
Ośrodek usługowy regionu rolniczego; przemysł rolno-spożywczy, drzewny, odzieżowy, ponadto
zakłady przemysłu maszynowego, skórzanego oraz produkcja pędzli i szczotek.
Istnieje obwodnica północna w ciągu drogi krajowej nr 2 (E30), oddana do użytku około 1975 roku[14], oraz obwodnica zachodnia w ciągu drogi krajowej nr 19, docelowo w ciągu drogi ekspresowej S19. W planach jest budowa autostrady A2, która ma przebiegać kilka kilometrów na północ od miasta.
We wsi Krzewica istniało lotnisko wojskowe Krzewica o nawierzchni trawiastej (dł. pasa startowego wynosiła 2250 m), a w samym Międzyrzecu Podlaskim lotnisko prywatne należące do hr.Potockich.
W piłce nożnej miasto reprezentuje KS MOSiR „Huragan”, oraz Akademia Piłkarska UKS”Dwójka”
Na zbiorniku wodnym „Żwirownia” istnieją stanice wodne (molo, plaże, latem opieka ratowników) oraz stanica wędkarska koła PZWZłoty Karaś.
Tuż obok „Żwirowni” znajduje się stoknarciarski o długości 180 m i wysokości ok. 20 m pokryty igielitem. Został oddany do użytku 30 września 2012 r. wraz z wyciągiem talerzykowym i obiektami towarzyszącymi[16].
Współpraca międzynarodowa
Ta sekcja od 2011-09 wymaga zweryfikowania podanych informacji.
Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w sekcji mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Sprawdź w źródłach:
Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary) Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tej sekcji. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tej sekcji.
↑GUS. Powierzchnia i ludność w przekroju terytorialnym. Stan w dn. 2022-01-01. Format XLSX tabl. 22
↑ abWyniki badań bieżących - Baza Demografia - Główny Urząd Statystyczny [online], demografia.stat.gov.pl [dostęp 2020-07-19].
↑Józef Maroszek, Rzemiosło w miastach podlaskich, w: Studia nad produkcją rzemieślniczą w Polsce (XIV-XVIII w.), Maria Kwapień, Józef Maroszek, Andrzej Wyrobisz, Wrocław 1976, s. 97.
↑Marek Barwiński: Podlasie jako pogranicze narodowościowo-wyznaniowe. Łódź: Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego, 2004, s. 49. ISBN 83-7171-789-X. (pol.).
↑Aneta Średzińska: Miasta prywatne ziemi drohickiej i mielnickiej do końca XVIII wieku. Białystok: Uniwersytet w Białymstoku, 2011, s. 7. [dostęp 2024-03-09]. (pol.).
↑ abAleksander Jabłonowski: Polska XVI wieku pod względem geograficzno-statystycznym. T. 6: Podlasie (województwo). Cz. 2. Warszawa: Skład Główny u Gebethnera i Wolffa, 1909, s. 21, seria: Źródła Dziejowe. OCLC 795866649. [dostęp 2024-03-09]. (pol.).
↑Marceli Kosman: Historia Białorusi. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich – Wydawnictwo, 1979, s. 154. ISBN 83-04-00201-9. (pol.).
↑ abAndrzej Trzciński, Jerzy Sobota: Cmentarze żydowskie w Międzyrzecu Podlaskim. Lublin: Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej, 2009, s. 21. ISBN 978-83-227-3006-5. (pol.).
↑Jerzy Kwiatek, Teofil Lijewski: Leksykon miast polskich. Warszawa: MUZA SA, 1998, s. 491. ISBN 83-7079-926-4. (pol.).
↑Józef Maroszek: Dzieje województwa podlaskiego do 1795 roku. Białystok: Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, 2013, s. 177. ISBN 978-83-7431-374-2. (pol.).
↑Portal Regionalny i Samorządowy REGIOset. regioset.pl. [dostęp 2010-09-14]. (pol.).
↑Międzyrzec Podlaski w liczbach [online], Polska w liczbach [dostęp 2016-01-09](pol.), liczba ludności w oparciu o dane GUS.
↑Jacek Pielas, Podział latyfundium Łukasza Opalińskiego, marszałka nadwornego koronnego z lat 1668-1670, w: Inter maiestatem ac libertatem. Studia z dziejów nowożytnych dedykowane Profesorowi Kazimierzowi Przybosiowi, red. J. Stolicki, M. Ferenc, J. Dąbrowski, Kraków 2010, s. 158.
↑PAP, j: Na narty przez cały rok. Stok w Międzyrzecu Podlaskim już otwarty. dziennikwschodni.pl, 2012-09-30. [dostęp 2012-10-02]. (pol.).
Bibliografia
Aleksandrowicz P., „Miasto Międzyrzec Podlaski w XVII i XVIII” [w.] Rocz. Międzyrzecki, t. 1, Tow. Przyjaciół Nauk w Międzyrzecu Podlaskim, 1970
Chomicki J., „Rozwój układu urbanistycznego Międzyrzeca Podlaskiego”, [w:] Rocz. Międzyrzecki, t. 20–21–22, Tow. Przyjaciół Nauk w Międzyrzecu Podlaskim, 1990
Józef Geresz, Międzyrzec Podlaski: dzieje miasta i okolic, Biała Podlaska, Międzyrzec Podlaski: Ośrodek Wschodni „Civitas Christiana”, 1995