Produkt krajowy brutto, PKB (ang. gross domestic product, GDP) – jeden z podstawowych mierników efektów pracy społeczeństwa danego kraju stosowany w rachunkach narodowych. Produkt krajowy brutto opisuje zagregowaną wartość dóbr i usług finalnych wytworzonych przez narodowe i zagraniczne czynniki produkcji na terenie danego państwa w określonej jednostce czasu (najczęściej w ciągu roku)[1].
Produkt krajowy brutto jest miarą wielkości gospodarki. Wzrost lub spadek realnego produktu krajowego brutto oraz dynamika tych ruchów stanowi miarę wzrostu gospodarczego. Przy obliczaniu wartości produktu krajowego brutto kryterium geograficzne jest jedyne i rozstrzygające. Nie ma znaczenia pochodzenie kapitału, własność przedsiębiorstw itp.
.jpg)
Istnieją trzy metody obliczania wartości produktu krajowego brutto[3]. Są to: metoda wydatkowa, metoda dochodowa oraz metoda produkcyjna.
Metoda wydatkowa (ang. expenditure approach) opiera się na założeniu, że produkt krajowy brutto jest w przybliżeniu równy wydatkom wszystkich nabywców dóbr finalnych wytworzonych w ciągu roku. Zatem od strony popytowej produkt krajowy brutto oblicza się według następującego wzoru[4]:
W metodzie dochodowej (ang. income approach) zakłada się, że wielkość produktu krajowego brutto musi być równa sumie dochodów wszystkich właścicieli czynników produkcji. Zatem od strony dochodowej PKB oblicza się w następujący sposób:
Powyższy wzór wyraża podział wartości dodanej pomiędzy pracę (pracowników najemnych), kapitał (właścicieli kapitału), państwo i odtworzenie zużytego majątku.
W metodzie produkcyjnej (ang. production approach) wartość wytworzonych usług i dóbr finalnych oblicza się odejmując od produkcji całkowitej wartość dóbr i usług zużytych do tej produkcji. Produkt krajowy brutto jest więc sumą wartości dodanej wytworzonej przez wszystkie podmioty gospodarujące. Zgodnie z tym Produkt krajowy brutto od strony produkcyjnej oblicza się według następującego wzoru:
Obliczanie wartości PKB za pomocą każdej z tych trzech metod powinno dawać taki sam wynik, jednak bardzo rzadko tak jest ze względu na niedoskonałości statystyczne[3].
Produkt krajowy brutto nominalny oblicza się według bieżącej wartości pieniądza, produkt krajowy brutto realny natomiast według realnej wartości pieniądza, a więc „oczyszczonej” z wpływu inflacji. Przeliczenie polega na podzieleniu produktu krajowego brutto nominalnego przez indeks cen. W zestawieniach statystycznych produkt krajowy brutto realny najczęściej przedstawiany jest w cenach stałych z wybranego roku bazowego.
Do porównań międzynarodowych produkt krajowy brutto przelicza się według bieżącego kursu wymiany, zazwyczaj na dolary amerykańskie, albo według parytetu siły nabywczej – lepiej oddającego realną wartość dochodu obywateli w danym kraju.
Produkt krajowy brutto jest wyznacznikiem wielkości gospodarki – jednak jest nie najlepszą miarą zamożności społeczeństwa, ponieważ nie uwzględnia liczby ludności. Z tego powodu jako miarę dobrobytu powszechnie używa się innego wskaźnika, którym jest produkt krajowy brutto per capita (czyli produkt krajowy brutto w przeliczeniu na jednego mieszkańca).
Mimo tego zabiegu również produkt krajowy brutto per capita krytykowane jest jako niedokładny wskaźnik dobrobytu w państwie. Ważniejsze powody to:
Z tego powodu opracowano inne wskaźniki poziomu jakości życia, między innymi wskaźnik rozwoju społecznego (HDI) czy miernik dobrobytu ekonomicznego netto – NEW (ang. net economic welfare).
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.
