Przestrzeń liniowa to zbiór elementów – zwanych wektorami – które mogą być dodawane i skalowane.
Mechanika kwantowa korzysta z przestrzeni Hilberta – jednej z odmian przestrzeni liniowych

Przestrzeń liniowa, przestrzeń wektorowa – rodzaj struktury algebraicznej złożonej z dwóch zbiorów oraz dwóch działań: wewnętrznego i zewnętrznego. Elementy tych zbiorów są nazywane wektorami i skalarami, a działania to dodawanie wektorów i skalowanie ich, czyli mnożenie przez skalary[1]. Działania te muszą przy tym spełniać pewne aksjomaty, wymienione niżej (patrz Definicja). Formalnie przestrzeń liniowa to krotka opisująca moduł nad ciałem, zwykle liczbowym, przez co jest to rodzaj grupy przemiennej wzbogaconej o dodatkowy zbiór skalarów i działanie mnożenia przez te elementy. Przestrzenie wektorowe to podstawowy obiekt badań algebry liniowej, definiujący tę dziedzinę.

Struktura ta jest dalekim uogólnieniem przestrzeni euklidesowych lub ściślej: kartezjańskich, znanych z geometrii; właściwości wektorów dwu- i trójwymiarowych stanowią intuicyjny model bardziej abstrakcyjnych odpowiedników. Aksjomatyczną definicję przestrzeni wektorowej spełniają nie tylko skończone ciągi liczb rzeczywistych, ale też odpowiadające im wielomiany ustalonego stopnia o współczynnikach rzeczywistych, macierze ustalonego wymiaru, ciągi nieskończone, funkcje rzeczywiste, operatory różniczkowe i inne obiekty, w tym różne zbiory liczbowe.

Przestrzenie liniowe są przez to wspólnym językiem różnych dziedzin matematyki jak teoria liczb, geometria, algebra i analiza; są m.in. fundamentem analizy funkcjonalnej, a przez to narzędziem XX-wiecznej teorii równań różniczkowych, rachunku wariacyjnego, analizy harmonicznej i fizyki matematycznej. Znajdują zastosowanie w różnych naukach ścisłych i technicznych, w tym mechanice kwantowej i kryptologii. Sformalizowano je na przełomie XIX i XX wieku, w czym mieli udział Hermann Grassmann, Giuseppe Peano, Hermann Weyl i inni[2].

Definicja

Niech będzie ciałem (np. ciałem liczb rzeczywistych lub liczb zespolonych ).

Ciało to nazywa się ciałem skalarów, elementy ciała nazywa się skalarami.

Definicja:

Przestrzenią liniową (wektorową) nad ciałem nazywa się zbiór z określonymi w nim dwoma działaniami dwuargumentowymi:

(1) dodawanie wektorów: działanie z iloczynu kartezjańskiego zbioru na zbiór które dowolnym wektorom przyporządkowuje pewien wektor nazywany sumą wektorów co symbolicznie zapisuje się w postaci

(2) mnożenie przez skalar: działanie z iloczynu kartezjańskiego zbioru i ciała które dowolnemu wektorowi i dowolnej liczbie przyporządkowuje pewien wektor co symbolicznie zapisuje się w postaci

przy czym działania te spełniają poniższe aksjomaty:

  1. Dodawanie wektorów jest łączne, tj. dla dowolnych jest
  2. Dodawanie wektorów jest przemienne, tj. dla dowolnych jest
  3. Dodawanie wektorów ma element neutralny, tj. istnieje taki element nazywany wektorem zerowym, że dla dowolnego jest
  4. Dodawanie wektorów ma elementy przeciwne, tj. dla każdego istnieje element nazywany wektorem przeciwnym do taki że
  5. Mnożenie przez skalar jest rozdzielne względem dodawania wektorów, tj. dla każdego oraz jest
  6. Mnożenie przez wektor jest rozdzielne względem dodawania skalarów:, tj. dla każdych oraz zachodzi
  7. Mnożenie przez skalar jest zgodne z mnożeniem skalarów, tj. dla dowolnych oraz jest
  8. Jeśli 1 jest jedynką ciała to dla dowolnego

Uwaga:

Pierwsze cztery warunki czynią z wektorów grupę abelową ze względu na dodawanie, kolejne dwa są prawami rozdzielności.

Przestrzeń liniowa rzeczywista i zespolona

Def. Przestrzenią liniową rzeczywistą nazywa się przestrzeń liniową określoną nad ciałem liczb rzeczywistych,

Def. Przestrzenią liniową zespoloną nazywa się przestrzeń liniową określoną nad ciałem liczb zespolonych

Informacje uzupełniające

(1) Formalnie przestrzeń liniowa nad ciałem jest strukturą matematyczną w której:

  • jest grupą abelową (aksjomaty 1–4),
  • jest ciałem,

wyposażoną w działanie (wyżej nieoznaczane) spełniające aksjomaty 5–8.

Wyżej przedstawione aksjomaty stanowią definicję modułu (nad pierścieniem ). W ten sposób przestrzeń liniową można zwięźle zdefiniować jako moduł nad ciałem (gdyż każde ciało jest pierścieniem; co więcej, wspomniany moduł jest wolny).

(2) Siódmy aksjomat nie opisuje łączności, gdyż obecne są w nim dwa różne działania: mnożenie przez skalar, oraz mnożenie skalarów (z ciała),

(3) Niektóre źródła zawierają również dodatkowe dwa aksjomaty domkniętości:

  1. Przestrzeń jest zamknięta ze względu na dodawanie wektorów,
    jeżeli to
  2. Przestrzeń jest zamknięta ze względu na mnożenie przez skalar,
    jeżeli to

Jednak zwykle działanie definiuje się jako odwzorowanie o przeciwdziedzinie co pociąga za sobą powyższe stwierdzenia i eliminuje potrzebę ich dodawania jako niezależnych aksjomatów.

(4) Aksjomaty domkniętości są zaś niezbędne do określenia, czy dany podzbiór przestrzeni liniowej jest jej podprzestrzenią.

(5) Wyrażenia postaci „”, gdzie oraz ściśle rzecz ujmując, są nieokreślone. Jednakże z powodu przemienności w ciele skalarów wyrażenia „” oraz „” traktuje się jako tożsame. Jeżeli przestrzeń liniowa jest algebrą nad ciałem to dla oraz zachodzi co usprawiedliwia traktowanie wyrażeń „” i „” jako reprezentacji tego samego wektora.

(6) Symbol pomija się często dla działania mnożenia w ciele, rezerwując go dla iloczynu skalarnego lub rezygnuje się z niego całkowicie, gdyż rodzaj mnożenia można zwykle jednoznacznie określić na podstawie rodzaju czynników.

Podstawowe twierdzenia

Suma wektorów. Wektor v jest dodany do wektora w.
Mnożenie wektorów. Wektor v jest mnożony przez 2, a następnie dodany do w.

Następujące twierdzenia można wyprowadzić wprost z aksjomatów przestrzeni liniowych:

Tw. 1: Wektor zerowy jest wyznaczony jednoznacznie, tj. jeżeli

oraz
to:

Tw. 2: Mnożenie wektora zerowego przez skalar daje wektor zerowy, tj. dla dowolnego jest:

Tw. 3: Mnożenie skalarne wektora przez zero daje wektor zerowy, tj. dla każdego zachodzi

gdzie – element neutralny dodawania w

Tw. 4: Żadne inne mnożenie przez skalar nie daje zera, tj.

wtedy i tylko wtedy, gdy
lub

Tw. 5: Wektor odwrotny względem dodawania do jest wyznaczony jednoznacznie, tzn. jeżeli

są odwrotnościami takimi, że
oraz
to

Wektor nazywa się wektorem przeciwnym do

Definicja (różnicy wektorów):

Różnicą wektora i wektora nazywa się wektor, który jest sumę wektora i wektora przeciwnego do wektora tj.

Tw. 6: Mnożenie skalarne przez jednostkę ujemną daje wektor przeciwny, tj. dla każdego mamy

gdzie oznacza element odwrotny względem mnożenia w

Tw. 7: Ujemność jest całkowicie przemienna, tj. dla każdego oraz zachodzi

Baza i wymiar przestrzeni liniowej

Definicja powłoki liniowej

Część wspólna wszystkich podprzestrzeni zawierających dany zbiór wektorów nazywa się jego powłoką (liniową) lub otoczką (liniową).

Definicja rozpinania przestrzeni przez zbiór wektorów

Mówi się, że dany zbiór wektorów rozpina przestrzeń liniową, jeżeli wszystkie inne wektory tej przestrzeni można otrzymać w wyniku dodawania i mnożenia przez skalar wektorów tego zbioru.

Definicja liniowej niezależności wektorów

Jeżeli spośród wektorów rozpinających daną przestrzeń usunięcie któregokolwiek z nich powodowałoby, że z pozostałych nie dałoby się rozpiąć tej podprzestrzeni, to mówi się, że zbiór wektorów jest liniowo niezależny.

Definicja bazy przestrzeni liniowej

Bazą przestrzeni nazywa się liniowo niezależny zbiór wektorów który rozpina przestrzeń

Twierdzenie o istnieniu bazy

Każda przestrzeń liniowa ma bazę.

Dowód:
Niech będzie rodziną liniowo niezależnych podzbiorów zbioru Rodzina ta jest uporządkowana relację inkluzji. Na mocy twierdzenia Hausdorffa w rodzinie istnieje nieprzedłużalny łańcuch Suma tego łańcucha jest zbiorem liniowo niezależnym. Gdyby nie była bazą, istniałby wektor dla którego byłby liniowo niezależny. Wtedy jednak byłby właściwym przedłużeniem łańcucha co przeczyłoby jego maksymalności.


Twierdzenie o równoliczności baz

Wszystkie bazy danej przestrzeni liniowej są równoliczne.

Dowód: Wynika to ze słabszego od aksjomatu wyboru lematu o istnieniu ultrafiltrów w algebrach Boole’a (BPI).

Definicja wymiaru przestrzeni liniowej

Jeśli jest przestrzenią liniową, to moc jej bazy nazywa się wymiarem przestrzeni

Wymiar przestrzeni oznacza się symbolem

Np. Wymiar rzeczywistej przestrzeni liniowej czyli wynosi trzy, gdyż każdy element tej przestrzeni daje się przedstawić jako kombinacja wektorów należących np. do zbioru [a].

Uwaga:

Istnieją przestrzenie liniowe, dla których nie można wskazać żadnej bazy, ale przy założeniu aksjomatu wyboru wiadomo, że ona istnieje.

Twierdzenie Andreasa Blassa (1984 r.)

Istnienie bazy każdej przestrzeni liniowej jest równoważne z aksjomatem wyboru[3].

Definicja podprzestrzeni

Definicja 1:

Niepusty podzbiór przestrzeni liniowej zamknięty ze względu na dodawanie i mnożenie skalarne nazywa się podprzestrzenią tej przestrzeni, przy czym:
  1. przestrzeń jest zamknięta ze względu na dodawanie wektorów,
    jeżeli to
  2. przestrzeń jest zamknięta ze względu na mnożenie przez skalar,
    jeżeli to

Definicja 2 (równoważna)

Podzbiory przestrzeni, które same są przestrzeniami liniowymi nazywa się podprzestrzeniami liniowymi (nad tym samym ciałem).

Wynika stąd, że:

Baza podprzestrzeni i jej wymiar są zadane przez bazę i wymiar tego zbioru, traktowanego jako niezależna przestrzeń liniowa.

Przekształcenia liniowe

 Osobny artykuł: przekształcenie liniowe.

Dla danych dwóch przestrzeni liniowych oraz nad tym samym ciałem można zdefiniować przekształcenia liniowe lub odwzorowania liniowe z do Są to funkcje zachowujące ich struktury, tzn. zachowujące sumy wektorów i iloczyny wektorów przez skalary. Zbiór wszystkich przekształceń liniowych z do oznaczany sam stanowi przestrzeń liniową nad Jeżeli dane są bazy i przekształcenia liniowe można wyrazić w pojęciach składowych za pomocą macierzy nazywanych macierzami przekształceń liniowych.

Izomorfizm to przekształcenie liniowe które jest jednocześnie bijekcją przestrzeni na przestrzeń Jeśli istnieje izomorfizm między a to mówi się, że przestrzenie te są izomorficzne, jako że przestrzenie liniowe mają tę samą strukturę.

Jak wspomniano wcześniej, wymiar przestrzeni jest niezmiennikiem izomorfizmu: otóż jeśli jest bazą przestrzeni to jest bazą przestrzeni Okazuje się, że nie ma innych niezmienników izomorfizmów. Wszystkie przestrzenie -wymiarowe nad ciałem są izomorficzne, tj. izomorficzne z przestrzenią współrzędnych Konsekwencją tego twierdzenia jest możliwość badania przestrzeni liniowych skończonego wymiaru za pomocą metod właściwych przestrzeniom współrzędnych, znajdując uprzednio izomorfizm między tymi przestrzeniami.

Izomorfizmy między dowolnymi przestrzeniami liniowymi wyznaczone jednoznacznie są tylko w dwóch przypadkach szczególnych: gdy lub gdy są jednowymiarowymi przestrzeniami nad ciałem dwuelementowym. Niekiedy między przestrzeniami liniowymi istnieją izomorfizmy niezależne od jakichkolwiek wyborów (np. wyborów baz). O takich izomorfizmach mówi się, że są kanoniczne bądź naturalne. Przykładem izomorfizmu kanonicznego przestrzeni będących iloczynami tensorowymi przestrzeni, odpowiednio i oraz i jest odwzorowanie dla

Przestrzenie liniowe nad ustalonym ciałem wraz z przekształceniami liniowymi są kategorią abelową.

Iloczyn przestrzeni liniowych

Jeśli są przestrzeniami liniowymi nad tym samym ciałem to w iloczynie kartezjańskim można wprowadzić strukturę przestrzeni liniowej, definiując działania dodawania wektorów i mnożenia wektora przez skalar w następujący sposób:

dla

Analogicznie określa się iloczyn przestrzeni

Dodatkowe struktury

Przestrzeń liniowa jest wzbogacana o dodatkowe struktury.

Przestrzeń liniowa z topologią

Definiuje się dodatkowo topologię w przestrzeni liniowej. W szczególności otrzyma się przestrzeń liniowo-topologiczną, jeśli działania dodawania wektorów i mnożenie przez skalarciągłe. Topologia określona na przestrzeni liniowej umożliwia wprowadzenie struktury jednostajnej. Jeśli przestrzeń ma nieskończony wymiar, to można na niej określić więcej niż jedną nierównoważną normę.

Przestrzeń unormowana

Przestrzeń unormowana to przestrzeń liniowa nad ciałem lub z dodatkowo zdefiniowaną normą, która określa długość wektorów.

Przestrzeń unitarna

Przestrzeń unitarna (prehilbertowska) to przestrzeń liniowa z dodatkowo zdefiniowanym iloczynem skalarnym dla wektorów.

Przestrzeń Banacha / przestrzeń Hilberta

Przestrzeń unormowana / unitarna[b], zupełna ze względu na metrykę generowaną przez normę/normę pochodzącą od iloczynu skalarnego to przestrzeń Banacha/przestrzeń Hilberta. Np. w mechanice kwantowej wektor stanu układu fizycznego definiuje się jako wektor w przestrzeni Hilberta.

Przestrzenie liniowo-topologiczne

Wszystkie powyższe przestrzenie są szczególnymi rodzajami przestrzeni liniowo-topologicznych, to znaczy przestrzeni liniowych (ciałem liczb R lub C) wyposażonych w topologię[c] zgodną z jej strukturą liniową, czyli taką, w której dodawanie i mnożenie przez skalar są ciągłe[d].

Szerszą klasyfikację tych przestrzeni omówiono w artykule przestrzenie liniowo-topologiczne. W przestrzeniach tych wprowadza się pojęcie zbieżności (za pomocą topologii, metryki, normy), oraz rozważa się sumę nieskończonej liczby wektorów (tzw. szeregi).

Algebra nad ciałem

Algebra nad ciałem to przestrzeń liniowa z dodatkowym działaniem dwuliniowym określającym mnożenie dwóch wektorów.

Uporządkowana przestrzeń liniowa

Uporządkowana przestrzeń liniowa to przestrzeń liniowa z wprowadzonym w sposób zgodny ze strukturą przestrzeni porządkiem częściowym wektorów.

Uogólnienia

Z abstrakcyjnego punktu widzenia przestrzenie liniowe są modułami nad ustalonym ciałem Dużą część algebry liniowej można uprawiać, opierając się wyłącznie na tej strukturze. Częsta praktyka utożsamiania oraz w przestrzeniach liniowych prowadzi do pojęcia bimodułu. W ogólności moduły nie muszą mieć baz; te, które je mają (włączając w to wszystkie przestrzenie liniowe), nazywa się modułami wolnymi.

Rodzina przestrzeni liniowych sparametryzowana w sposób ciągły za pomocą związanej z nią przestrzeni topologicznej nazywa się wiązką wektorową.

Przestrzeń afiniczna jest zbiorem z przechodnim działaniem przestrzeni liniowej na sobie. Warto zauważyć, że przestrzeń liniowa jest przestrzenią afiniczną nad sobą przez odwzorowanie strukturalne

Alternatywny zestaw aksjomatów

Aksjomaty 3. i 4. można zastąpić następującym aksjomatem 9.:

Dla dowolnych zachodzi

Poniższy dowód równoważności pochodzi z A Note on the Independence of the Axioms for a Vector Space A. J. van der Poortena.

Przy założeniu aksjomatów 1. i 2. oraz 5.–9. mamy

oraz

skąd wynika, że jest elementem neutralnym i jest elementem przeciwnym do

Natomiast przy założeniu aksjomatów 1.–8. jest

A więc w szczególności dla dowolnego a zatem zachodzi 9.

Zobacz też

Uwagi

  1. Wektory te są liniowo niezależne.
  2. Nad.
  3. Zakłada się dodatkowo, by przestrzeń topologiczna spełniała pierwszy aksjomat oddzielania.
  4. W sensie topologii produktowej odpowiednio w: i

Przypisy

  1. przestrzeń liniowa, [w:] Encyklopedia PWN [dostęp 2021-07-21].
  2. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Jeff Miller i John Aldrich, Vector space, [w:] Earliest Known Uses of Some of the Words of Mathematics (V) (ang.), MacTutor History of Mathematics archive, University of St Andrews, mathshistory.st-andrews.ac.uk [dostęp 2022-03-29].
  3. Blass, Andreas. Existence of bases implies the axiom of choice. Axiomatic set theory (Boulder, Colo., 1983), 31–33, Contemp. Math., 31, Amer. Math. Soc., Providence, RI, 1984.

Bibliografia

  • H. Guściora, M. Sadowski, Repetytorium z algebry liniowej, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1979.
  • W. Kołodziej, Analiza matematyczna, PWN, Warszawa 2009.

Linki zewnętrzne

  • Eric W. Weisstein, Vector Space, [w:] MathWorld, Wolfram Research (ang.). [dostęp 2022-10-06].
  • publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Vector space (ang.), Encyclopedia of Mathematics, encyclopediaofmath.org, [dostęp 2023-06-18].

Witaj

Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.

Źródło

Zawartość tej strony pochodzi stąd.

Odsyłacze

Generator Margonem

Podziel się