Shingon (jap. 真言; pol. "prawdziwe słowa") – japońska odmiana buddyzmu ezoterycznego tzn. wadżrajany (jap. 密教 mikkyō z j. chińskiego 密教 mìjiào – "tajemna nauka, nauki niejawne"). Sektę Shingon-shū (jap. 真言宗), odpowiednik chińskiej szkoły zhenyan zong, założył w 806 roku Kūkai.
Nazwa shingon, to japoński odpowiednik chińskiego tłumaczenia słowa mantra (chiń. 真言 zhēnyán) oznaczającego dosłownie „prawdziwe słowa”. Słowo mantra stosowane jest w nazwie nurtu tzw. buddyzmu ezoterycznego jako mantrajany, która jest synonimem nazwy wadżrajany. Wadżrajana jest nurtem buddyzmu związanym z praktyką tantr, stąd stosuje się również nazwę tantrajana. Prekursor shingon – mnich Kūkai – wierzył, że prawda (siunjata) może zostać wyrażona w słowach, a sama mowa (za pomocą praktyki mantr) posiada moc sprawczą.
Shingon zawiera nauki wadżrajany pochodzące od Buddy Siakjamuniego, a centralną postacią tantr shingon jest "Kosmiczny Budda" Wajroczana (jap. 大日如来 Dainichi Nyorai). Odróżnia to shingon od buddyzmu tybetańskiego, zgodnie z którym centralną postacią tantr wewnętrznych ningma jest "Pierwotny Budda" Samantabhadra, a tantr jogi najwyższej sarma jest "Pierwotny Budda" Wadżradhara lub "Pierwotny Budda" Kalaczakra. Tym niemniej nie przeczy to, że wszyscy ci buddowie odnoszą się do Dharmakai Buddy Siakjamuniego zgodnie z buddyzmem mahajany (więcej o tym w artykule Trzy ciała Buddy) oraz faktowi, że buddyzm tybetański zawiera też wcześniejsze przekazy tantr Krija, Carja i Yoga z Indii m.in. z „Kosmicznym Buddą” Wajroczaną[1], od których również wywodzi się shingon.
Shingon pochodzi ze środkowego okresu rozwoju buddyzmu tantrycznego w Indiach. Buddyzm ten rozprzestrzenił się z Indii na całą centralną Azję, Chiny i dotarł do Japonii. Nauki oparte są na tantrach Mahāvairocana Sūtra (jap. 大日経 Dainichi-kyō), Vajraśekhara Sūtra (jap. 金剛頂経 Kongōchō-kyō) oraz Śūraṅgama Sūtra (jap. 楞厳経 Ryōgen-kyō) zawierającej mantrę siurangama. Tantry owe zawierają dwie mandale: Kongōkai (jap. 金剛界; "Świata Wadżry") i Taizōkai (jap. 胎蔵界; "Świata Łona")[2]. Shingon obejmuje praktykę tantr w formach tantrycznych (po tybetańsku nazywa się je jidamami) takich jak Budda Siakjamuni (jap. 釈迦如来 Shaka Nyorai), Uzdrawiający Budda (jap. 薬師如来 Yakushi Nyorai) oraz Budda Nieograniczonego Światła (jap. 阿弥陀如来 Amida Nyorai). Celem praktyki shingon jest zrealizowanie Dharmakai poprzez praktykę mantr, mudr i wizualizacji (jidama) w jego mandali. Zrealizowanie owej Dharmakai czyli "pierwotnego buddy", czy też "kosmicznego buddy", prowadzi do oświecenia. Mantrajanę Shingon można otrzymać jedynie za pomocą inicjacji przez odpowiednio zrealizowanych mistrzów tantrycznych przekazów. Jedną z inicjacji jest ceremonia Kechien Kanjō (jap. 結縁灌頂), która odbywa się na górze Kōya. Praktyka w shingon opiera się w szczególności na praktyce form tantrycznych (jidamów) zwanych "Trzynastoma Buddami" (jap. 十三仏 Jūsanbutsu) (w nawiasach nazwy w sanskrycie i języku japońskim):
Budda Wajroczana został przez Japończyków dość szybko zasymilowany i utożsamiony z boginią słońca – Amaterasu. Japońskie imię buddy Wajroczany – Dainichi – zapisywane jest znakami 大日 oznaczającymi „wielkie słońce”, „wielkie światło”. Cały panteon bóstw shintōistycznych kami wywodzących się od Amaterasu zaczął być stopniowo utożsamiany z emanacjami buddy Wajroczany. Kūkai przypisywał istotną rolę ciału i doznaniom zmysłowym na drodze przekształcenia w mądrość do osiągnięcia oświecenia, przez co istotną rolę również przypisywano sztuce. Poszczególne wyobrażenia Dainichi są często przedstawiane w postaci mandali (kosmologicznych diagramów) np. na malowanych zwojach. Siedziba sekty Shingon-shū mieści się obecnie w Kōya-san w prefekturze Wakayama.
| Podstawy | |
|---|---|
| Karma | |
| Wizja świata | |
| Oświecenie | |
| Praktyka | |
| W klasztorze | |
| Świątynie | |
| Szkoły | |
| Doktryny |
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.
