Właściwości chemiczne i fizyczne | |
Skład chemiczny |
CuAl |
---|---|
Twardość w skali Mohsa |
5,5–6,0[1] |
Przełam | |
Łupliwość |
dokładna, wyraźna[1] |
Układ krystalograficzny | |
Właściwości mechaniczne |
kruchy[1] |
Gęstość minerału | |
Właściwości optyczne | |
Barwa |
błękitna do jabłkowozielonej[3] |
Rysa |
biała[1] |
Połysk |
woskowy, matowy[1] |
Współczynnik załamania |
1,610–1,650[2] |
Inne |
|
Turkus, kalait – minerał z grupy fosforanów.
Nazwa turkusu pochodzi z francuskiego turques lub turquois, co oznacza „turecki” – kamienie były kiedyś sprowadzane do Europy przez Turcję[2][4]. Zamienna nazwa kalait (z gr. κάλαϊς od καλὸς λίθος „ładny kamień”) jest obecnie już prawie nieużywana i zapomniana[2].
Turkus często wykształca konkrecje i skupienia zbite[5], groniaste, grudkowate. Jego kryształy mają postać bardzo drobnych ziaren[1].
Czysty niebieski kolor jest rzadki, turkusy najczęściej zawierają liczne inkluzje innych minerałów lub skał (taka odmiana nosi nazwę turkusu matrycowego lub matrycy turkusowej). Kolor niebieski kryształom nadaje miedź, odcień zielony to skutek zawartości żelaza. Po podgrzaniu barwa turkusu zaczyna bardziej zbliżać się do zieleni[2].
Turkus to minerał wtórny, osadzony z wód obiegowych[6] w strefie utleniania kruszców miedzi, w zasobnych w fosfor łupkach. Występuje m.in. w Niszapurze[5] czy Isfahanie w Iranie, w Arizonie[1], Nowym Meksyku i Nevadzie w Stanach Zjednoczonych, na Synaju w Egipcie[a], w Turyngii w Niemczech, na Dolnym Śląsku w Polsce, w Mandżurii w Chinach, w Afganistanie, Argentynie, Australii, Brazylii, Izraelu, Meksyku oraz Tanzanii. Pojawia się jako wypełnienie szczelin w łupkach i piaskowcach[2][3].
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.