Urna – naczynie do przechowywania prochów zmarłych.
Pogrzebowe urny (znane też jako urny z prochami, popielnice[1], urny grzebalne[2] lub żalniki[3]) były używane w wielu cywilizacjach (greckiej, etruskiej i rzymskiej)[4] już od okresu neolitu, popularne w epoce brązu i żelaza[2], a zwłaszcza w starożytności[4]. Po śmierci ciało poddawane było kremacji, a popioły zbierano do urny[2].
Rzymianie umieszczali urny z prochami bliskich w grobowcach nazywanych kolumbariami[4].
Na ziemiach polskich miejsce na którym w czasach przedchrześcijańskich zakopywano urny z prochami zwano żalnikiem[5].
Urny były najczęściej naczyniami dwuusznymi, o dużym, okrągłym brzuścu, szerokim spodzie, zwężonej szyjce, zamykane pokrywką z uchwytem[4]. Często zdobione były polichromią, ornamentem rytym lub inną dekoracją plastyczną[2]. Wykonywane były z gliny, metalu lub kamienia[4].
U Etrusków i Rzymian wykonywano także urny w kształcie domów. Ich pokrywy stanowiły dachy[4].
W okresie wczesnego cesarstwa w Rzymie popularne były urny skrzynkowe wykonane z marmuru, bogato zdobione reliefem ornamentalnym lub figuralnym, z pokrywami dekorowanymi akroterionami. Na frontowej ścianie występowały inskrypcje z imionami, tytułami zmarłego lub fundatora[4].
Znane są też tzw. urny twarzowe, które stosowano w Azji Mniejszej, środkowej Italii, środkowej Europie, m.in. w Polsce[2]. Były one charakterystyczne dla pochówków ludności kultury pomorskiej w epoce żelaza oraz stosowane w Wielkoposce w VI-IV w. p.n.e.[6] W urnach tych na szyjce zaznaczona była twarz, a brzusiec naczynia nawiązywał do kształtu ludzkiego[2].
We wczesnym średniowieczu ludność tzw. grupy olsztyńskiej stosowała urny z charakterystycznym prostokątnym otworem pośrodku, symbolizującym prawdopodobnie okno lub drzwi[7].
W czasach współczesnych przemysł funeralny oferuje urny z kompozytu, kamienia, drewna, metalu, szkła, ceramiczne w różnych kształtach[8].
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.